Hey allemaal,

Afgelopen week hebben we nacht shiften gehad en amai, wat wij allemaal meegemaakt hebben! De eerste nacht was saai en er was niets te doen… Maar dan de tweede nacht.

We stonden op duty met Rosette en Mary, Rosette is een vroedvrouw en Mary een verpleegkundige of assistent of zoiets in die aard.. Allesinds Rosette haar mamie was ziek en lag in het ziekenhuis en ze vertelde ons dat het heel slecht met haar ging en dat ze eigenlijk op sterven lag aan de overkant van het ziekenhuis, ze had al de hele dag bij haar mama gewaakt aan het bed en moest nu dus night duty doen, dat arme menske was zo moe! En het moest nu net lukken dat er 5 vrouwen in arbeid waren, waarvan eentje met een tweeling! Niet zo lang nadat we aan onze shift begonnen beviel er al een vrouw bij Camille, na de bevalling hebben we snel alles opgekuist want de volgende was daar al om te bevallen ons Magdalene met haar tweeling! J ze lag al een paar weken op de dienst en wachtte op inductie we kenden haar dus al goed en zij ons ook.. Ik ging het eerste babytje opvangen en Camille het tweede boeleken.. Oké dus het eerste is er uit, maar dan voel ik het poepeke van de tweede! Stuitligging, Camille kon de bevalling niet doen.. Rosette ging de bevalling doen.. Ondertussen werd ze al een paar keer gebeld dat het slecht ging met haar moeder en dat het niet lang meer ging duren voor ze ging sterven.. Arm Rosettje! De stuitbevalling liet wel lang op zich wachten een half uur na het eerste boeleke kwam het tweede er met heel veel moeite uit, we hadden wel al een slecht gevoel bij de stuitbevalling omdat er heel veel meconiaal vruchtwater was en het poepje scheef zat, met veel getrek en gesleur is het kindje er dan eindelijk uitgefloept, echt letterlijk gefloept ik heb het opgevangen (ik zou een goeie keeper zijn!), het kind was helemaal slap en had geen hartslag of ademhaling.. Rosette heeft onmiddellijk de navelstreng afgeklemd en het kind op de tafel gelegd, Camille is dan begonnen met de ambu het kindje te beademen en ik heb hartmassage gegeven, Rosette en Mary hebben dan medicatie gezocht en toegediend en vanalles geprobeerd opdat het kind zou reageren.. Rosette riep de hele tijd Oh Jezus, please Jezus en ja ik denk dat die man hierboven haar heeft gehoord want plots voelde ik een hartslag.. Mijn eigen hart maakte een dubbele salto geloof ik zo blij dat ik was, maar ademen deed het kindje nog niet Camille heeft nog een lange tijd de baby beademd voor het zelf terug begon te ademen.. een half uur na de geboorte is het kindje beginnen wenen.. We waren echt opgelucht! We hebben dan beide meisjes in de couveuse gelegd ter observatie en voor hun temperatuur wat onder controle te houden en toen merkten we dat het meisje dat we gereanimeerd hadden heel vreemde bewegingen maakte met haar armpjes, we denken dat het kindje stuipen had en ze hebben het kindje dan een kalmeringsmiddel toegediend, ik en Camille vrezen allebei dat het kindje later toch een beetje een handicap zal hebben omdat het zo lang zonder adem zat.. Het eerste kindje was echt een klein prutske maar het tweede, de stuit was echt wel een groot kind.. De vroedvrouwen zeiden dat het kindje te groot was voor een stuitligging, maar dat wisten ze niet op voorhand want ze doen hier niet zoveel echo’s..

Ondertussen is Rosette weggegaan om bij haar moeder te gaan bidden en is Mr Paul haar komen vervangen, ik heb dan nog snel een bevallingske gedaan en dan zijn we met Mary naar Rosette haar mama gegaan om voor haar te bidden.. Die nacht zijn er enkele mensen gestorven en elke keer als iemand sterft begint de familie heel luid te janken en te krijsen zodat iedereen weet wat er gebeurd is.. Af en toe hoorden we dus zo’n gejammer en dan liep Rosette altijd naar buiten om te checken wie het was.. Arme Rosette! De familie zat rond het bed en zei de hele tijd gebedjes op, altijd maar dezelfde aan een stuk door om vergiffenis te vragen… Op een gegeven moment dacht ik echt dat dat arme menske haren laatste adem had gelaten.. Plots begon iedereen ook luider te bidden, en ademde ze na een tijdje terug. We zijn dan maar terug gegaan naar de materniteit en hebben onderweg een ander dametje gezien dat ook net gestorven was, het was een triestige nacht.. Toen de shift op z’n einde liep is Rosette dan terug gekomen en haar mama is pas die avond om 6u30 overleden.. Rest in peace zegt iedereen hier dan als het over de mama van Rosette gaat… Asija !

De derde nacht kwam Eunice om Rosette te vervangen en ik en Camille hoopten eigenlijk op een rustige shift want we moesten nog een beetje bekomen van de vorige! Maar God was ons niet goed gezind… De shift was nog maar net begonnen of er kwam al iemand binnen die moest bevallen, prematuur 35 weken. Ze was al volledig toen ze binnenkwam dus heb ik snel de bevalling kunnen doen van een klein prutske: 1,600 kg. Camille ontfermde zich direct over het kleine boeleke dat de couveuse in moest! En aangezien ze hier niet weten hoe die incubatoren werken heeft Camille het heft in handen genomen, alle geluk! Want zonder ons zouden hier al veel babytjes gestorven zijn denk ik.. Allé ja dus die mevrouw was bevallen, maar die placenta wou maar niet komen.. Eunice probeerde dan gecontroleerde tractie maar de navelstreng scheurde van de placenta.. Aiai, een uur en een kwartier later heeft de dokter de placenta manueel afgehaald en die placenta zag er echt niet gezond uit.. En ja alles gebeurd hier zonder verdoving, ik denk dat ze tot van voor in het ziekenhuis hebben kunnen horen hoe pijnlijk het was om die placenta eruit te halen.. Toen dachten we dat het rustig zou zijn, totdat de student plots vanuit de premature room begon te roepen, een van de mama’s was flauw gevallen… Anatou was haar boeleke (dat 1,6 kg woog bij premature geboorte en ook ziek is, mama is HIV pos) aan het voeden toen ze zich plots een beetje onwel voelde en dacht dat ze moest overgeven, ze legde haar zoontje terug in zijn bed en wou naar ons toe komen toen ze plots in elkaar zakte, gelukkig was er een student die dan begon te roepen… Eunice en Mary wouden har direct in bed leggen en zeiden dat ik de rolstoel moest pakken, toen ze echter Anatou in de rolstoel gezet hadden viel ze plotseling weg… Dus direct haar terug uit de rolstoel en benen omhoog, maar dan merkte we dat ze niet meer ademde en is Camille (Pro in ambu beadming) haar beginnen te beademen, haar pols viel weg en bloeddruk was niet te meten.. Eunice is begonnen met hartmassage en ik moest glucose gaan halen, haar bloedsuikerspiegel werd gecontroleerd en was laag.. Haar hartslag kwam terug en Eunice heeft snel een infuus geplaatst.. Ze was weer bij bewustzijn maar heel zwak, we hebben haar dan in bed gelegd en toen kwam pas de hulp die ze gebeld hadden (spoed) aan.. Te laat dus! Ma bon Anatou leeft nog en blijkbaar had ze al een paar dagen diarree en ze had niks om te eten en ze is ziek HIV pos en wil geen medicatie hiervoor pakken.. Camille en ik waren er wel een beetje nie goe van, elke nacht reanimatie zagen we niet echt zitten! Die shift was er ook een klein boeleke (dat eerder die dag geboren was 1,9kg) aan het stikken in zijn braaksel en dat heeft Eunice dus geaspireerd.. Dat kind was dus ook al gered en toen dachten we dat de shift bijna gedaan was, tot er plots 2 dames op de drempel stonden, beide eerste kind en 8 cm..

Mijn madammeke was slechts 17 jaar en telkens ze een contractie had pakte ze mij vast en liet ze zich aan mij hangen.. maar op een bepaald moment ging ze wel echt heel zwaar door hangen vond ik.. Ze was flauwgevallen! Potverdikke weer een dacht ik.. Eunice geroepen, mevrouw in bed gelegd en de hele tijd de harttonen van de baby opgevolgd.. Ik moest ze voorbereiden op een emergency keizersnede, oké ik ben daar dus mee bezig ze was terug bij bewustzijn en plots zit da hoofdje laag en roept Eunice, doe u handschoenen aan ze gaat NU bevallen.. Bah! Ze is uiteindelijk me veel moeite bevallen.. Maar Camille haar madam had het nog moeilijker die heeft uiteindelijk wel een keizersnede gehad.. Wat een nacht we waren pas om half 9 naar huis L !

De vierde nacht, hooopten we echt dat het rustig ging zijn.. Genoeg stress en spanning voor ons! Rustig een slaapke doen en voor school werken, dat was ons doel! Er was die dag een mevrouw binnen gekomen die onderweg bevallen was, prematuur van een tweeling. Eentje was gestorven en de tweede woog maar 1,3kg en lag in de couveuse.. We gingen dus even een kijkje nemen naar de nieuwe baby! We hebben dus nu kindjes van 1 kg, 1,3 kg, 1,6 kg , 1,6 kg, 1,9 kg liggen. We komen daar binnen en die baby had het ijskoud! 33 graden is niet bepaald warm en gezond voor zo’n klein prutske, ze hadden de incubator niet opgezet! Alle ja dus wij de incubator ingesteld.. ik ging is kijken naar een tweede nieuwe baby. De mama was die dag ontslagen maar was na een tijdje terug gekomen omdat het boeleke blauw zag… Ik vond het babytje jammer genoeg dood terug in zijn bedje, niemand die gemerkt had dat het kindje niet meer leefde! Ik heb direct geroepen op Eunice (de heldin!) en ben een ambu gaan halen.. Camille probeerde het kindje nog te reanimeren maar het was al te laat.. De volgende dag zou de cardioloog komen kijken wat er mis was maar het mocht niet zijn.. We hebben later gehoord dat het kindje eigenlijk de hele tijd op de verpleegpost moest blijven zodat we hem constant in het oog konden houden en de kleine moest eigenlijk ook zuurstof krijgen, maar op de een of andere manier was de boodschap dus niet overgekomen en vond ik hem als het al te laat was.. De mama was er ondersteboven van, toen we haar vertelden dat de baby gestorven was begon ze dus hysterisch te krijsen en was ze ontroostbaar.. Heel het ziekenhuis kwam kijken wie er gestorven was en alle mama’s stonden op de gang.. Heel emotioneel allemaal! Tijdens al die heisa was ons mamake van de nacht ervoor terug flauwgevallen, maar deze keer was het niet al te erg.. De dokter is toen gekomen en heeft het management van diarree uitgelegd! Voor de rest was het een rustige nacht! Alle geluk… Anatou is ondertussen ook verhuist naar de Female ward, want zo’n zieke mama samen met al die babytjes kan geen goed doen! We hebben voor de rest van de nacht in de premature room gezeten, want we ontdekten ook dat iemand de temperatuur verkeerd had ingesteld.. Ze hadden de skin temperatuur omgewisseld met de omgevingstemperatuur.. en hadden dus ingesteld dat de baby zijn huid temperatuur 34,9 graden moest zijn, waardoor de incubator aan het afkoelen was in plaats van aan het opwarmen! Gelukkig hebben we het op tijd gezien en de instellingen gewijzigd.. We waken nu constant bij de premature boelekes om te zien dat alles daar een beetje goed verloopt!

Wat een week.. Jammer genoeg moeten we ook bijna onze literatuurstudie afgeven en met al die heisa deze week is het geen makkie.. Ondertussen hebben we wel al veel geleerd en gezien hier op stage, maar hebben we ook de vroedvrouwen al veel kunnen leren, over de werking van de couveuses bijvoorbeeld!

Sorry voor het lange verhaal, ik kon het echter niet korter schrijven! J

Tot schrijfs